De stichtster van de vzw Eindelijk en van het therapeutisch dagcentrum Eindelijk is mevr. Nelly Doms, moeder van Toon die op 11-jarige leeftijd slachtoffer werd van een verkeersongeluk en zware hersenletsel opliep.

Na zijn schoolloopbaan in het bijzonder onderwijs type 4 bleek nergens een aangepaste en gespecialiseerde dagopvang te bestaan voor personen met NAH. Door zijn ernstige neurocognitieve en neuromotorische handicaps en beperkingen hoorde Toon niet thuis in een dagcentrum voor mentaal gehandicapten, noch in een dagcentrum voor motorische gehandicapten, noch in de psychiatrie.

In samenwerking met de Comavereniging werd heel wat lobbywerk verricht bij de bevoegde overheden. In 1999 erkende het VFSIPH (Vlaams Fonds voor Sociale Integratie van Personen met een Handicap) NAH als prioritaire doelgroep. In 1997 werd eerst de vzw Eindelijk opgericht en daarna werden in april 2000, op vraag van het VFSIPH, de twee plaatselijke initiatieven, met name Eindelijk en Avalon, gebundeld onder de vzw Koepel Eindelijk / Avalon. In de loop van 2000 kreeg deze vzw een vergunning en vanaf 1 december 2000 een erkenning voor het Therapeutisch dagcentrum Eindelijk

Eindelijk

Enerzijds drukt de naam EINDELIJK de vervulling van een verzuchting uit: eindelijk wordt de doelgroep van personen met een NAH (h)erkend, eindelijk bestaan er opvangmogelijkheden voor personen met een niet-aangeboren hersenletsel, eindelijk bestaat het Therapeutisch dagcentrum Eindelijk.

Anderzijds staat het ei symbool voor nieuw leven. De persoon met een NAH start na zijn trauma een nieuw, een ander leven dan voorheen. Hij komt na weken of maanden uit de coma, hij komt uit de beslotenheid van het ei en begint aan een nieuw leven waarbij hij alles opnieuw moet verkennen, met handicaps en beperkingen. Maar een kuiken moet groeien, ontwikkelen naar een volwaardige haan of hen. Het kuiken drukt dus de groei- en ontwikkelingskansen van de persoon met een NAH uit. En dát duidt de missie van ons Therapeutisch dagcentrum: wij moeten de persoonlijke groei van onze cliënten stimuleren en met hen een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven nastreven.

’t Eigennest

De naam ’t Eigennest drukt het verlangen naar een eigen stek uit: personen met een niet-aangeboren hersenletsel wonen vaak in bij mantelzorgers of in een voorziening waarin ze een eigen kamer hebben. Zij willen echter (opnieuw) op eigen benen staan, zelf het leven in handen nemen en een volwaardige eigen woonst hebben. ’t Eigennest staat voor ruime volwaardige zorgflats, waar de nodige infrastructuur, hulpmiddelen, domotica en ondersteuning voorhanden is om de cliënten zo zelfstandig mogelijk te laten wonen.

De naam ’t Eigennest is nauw verbonden met de symboliek van het ‘ei’ dat Eindelijk in zich draagt. ’t Eigennest geeft de cliënten opnieuw perspectieven én mogelijkheden naar zelfontplooiing.